Gdy Semita czegoś chce, przeprowadzi zawsze. Zmierzając do jakiegoś celu, nie będzie jadł, pił, spał, nie będzie się oglądał na drogi i środki, na prawo i lewo. Uparta wola jest źródłem zalet i wad charakteru semickiego. Z jednej strony wykwita z niej zdolność do nadzwyczajnych wysiłków, do wielkich, męzkich czynów i
Stare porzekadło mówi: „Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane”… Bo przecież „chcieć”, to wcale nie musi oznaczać „umieć”! Kilka miesięcy temu zakończyła się czteroletnia kadencja poprzedniego Zarządu Bocheńskiego Klubu Sportowego. Urzędujący prezes, wierny swoim niezawodnym zasadom, złożył rezygnację/podał się do dymisji/zrejterował… (niepotrzebne skreślić). Zresztą, uczynił to nie pierwszy raz – w 1995 roku był jednym z tych, którzy przez swoją nieudolność w zarządzaniu doprowadzili do przejęcia majątku Klubu przez Miasto. Ale, by w swoim mniemaniu nie być z tym łączonym, na krótko przed tym faktem odszedł z Zarządu Klubu. Również i teraz wykazując się swoistym sprytem, znów pozostawił swoich byłych już partnerów z Zarządu z problemami, których sam był znaczącym producentem… Aby uchwycić pewne analogie działania musimy jednak cofnąć się w czasie… Bo o tym sympatycy Klubu powinni wiedzieć… Druga połowa roku 1989 – roku wielkich przemian społeczno – politycznych w Polsce. Nie omijają one również Bochni i Bocheńskiego Klubu Sportowego. W trybie pilnym zwołano Nadzwyczajne Walne Zebranie Członków BKS-u. Przy wypełnionej do ostatniego miejsca sali gimnastycznej budynku klubowego do dymisji podaje się cały Zarząd, złożony z wysokich bocheńskich funkcjonariuszy PZPR, wojska i milicji oraz dyrektorów kilku państwowych instytucji i miejscowych zakładów pracy. Pokrótce, większość z nich opuszcza budynek. Wśród pozostałych na sali członków Klubu wywiązuje się gorąca dyskusja, której spontanicznym efektem jest deklaracja kilkunastu osób, w tym niżej podpisanego, gotowych podjąć się próby ratowania zasłużonego dla miasta Klubu i jego sportowego dorobku. Niedługo po zebraniu zapoznajemy się z obiektem przy Parkowej i stanem finansowo-majątkowym Klubu. Zastajemy pustą kasę, budynek w kiepskim stanie technicznym, całkowicie ogołocony ze sprzętu sportowego, pamiątkowych pucharów i historycznych fotografii oraz większości ważnych dokumentów. Dodatkowo, tuż przed okresem grzewczym, z pustą piwnicą, wyczyszczoną do ostatniego kawałka koksu! Również od strony czysto sportowej ten wielosekcyjny do niedawna Klub (piłka ręczna, siatkówka, zapasy klasyczne, szachy), ze zdegradowaną właśnie z IV ligi drużyną piłki nożnej, opartej w większości na zawodnikach rozkazem ściąganych do miejscowej jednostki wojskowej, w jednym momencie przestał istnieć! Wtedy, na fali posierpniowego entuzjazmu, nie bacząc na zdrowy rozsądek, podjęliśmy się zadania przez wielu skazanego na niepowodzenie. Ale my nie dopuszczaliśmy takich myśli. Teraz, moim obowiązkiem względem ludzi, którzy wykonali tę gigantyczną jak na owe czasy pracę, jest przypomnienie nazwisk tych, dzięki którym, być może ten Klub jeszcze istnieje. Wszyscy niżej wymienieni, w latach 1989 – 1993, choć w różnych okresach czteroletniej harówki, oddali temu Klubowi swój czas, serducho i umiejętności organizacyjne. Prezesi Tadeusz Cichoń, Józef Szkolik i Kazimierz Barnaś, który w wiadomy tylko dla siebie sposób pozyskał pieniądze na remont i zabezpieczenie pękających fundamentów i ścian budynku przy Parkowej. Pozostali członkowie Zarządu Klubu, Jan Słonina i Jego żona Ania, Kazimierz Wójcik, Stanisław Waśniowski, Jan Fasuga, Aleksander Marszałek, Andrzej Legutek, Andrzej Kmak, poświęcali wtedy Klubowi więcej czasu niż własnym firmom, czy częściowo z naszych prywatnych, dobrowolnych składek, bez JAKICHKOLWIEK, zwłaszcza miejskich dotacji, za to z prowadzenia własnej, klubowej działalności gospodarczej (produkcja pustaków, usługi pralnicze, organizacja dyskotek i imprez muzycznych w budynku klubowym), a także bezinteresownej pomocy bocheńskich kibiców i sympatyków sportu, czytaj zaprzyjaźnionych właścicieli niektórych firm, udało nam się przywrócić i zabezpieczyć w miarę spokojne, choć skromne i bez długów funkcjonowanie Klubu. Oczywiście musiało to również przynieść przełożenie na wyniki sportowe, bo już w sezonie 1991/92 piłkarze powrócili w szeregi IV-ligowców, zaś juniorzy wywalczyli awans do do ligi międzyokręgowej. Wydawałoby się, że do Klubu powrócił spokój i długo oczekiwana stabilizacja. Ale to były tylko pozory… Zbliżało się kolejne Zebranie Sprawozdawczo-Wyborcze Członków Klubu. Od jakiegoś czasu na meczach BKS-u, wśród kibiców przesiadujących na boiskowej trybunie, regularnie o sobie dawała znać hałaśliwa i mocno agresywna grupa, wykrzykująca obraźliwe hasła pod adresem niektórych członków kierownictwa Klubu. Słychać było ordynarne przyśpiewki i okrzyki podważające ich uczciwość względem Klubu. W przyśpiewkach tych, na którymś z meczów, przewijało się nazwisko jednego z najbardziej oddanych Klubowi działaczy, właściciela prywatnej firmy i ofiarnego sponsora piłkarskiej drużyny. Nigdy nie zapomnę widoku łez płynących po twarzy tego stojącego obok mnie, nieżyjącego już Kolegi… Innym razem uderzony w twarz zostaje blisko osiemdziesięcioletni kibic, który odważył się zwrócić uwagę krzykaczom… Nikomu z obecnych, ani przyszłych kibiców nie życzę takich doznań! Mam również nadzieję, że nie muszę pisać, kto był jednym z „trybunowych” prowodyrów tych zajść… Choć ciężka i mocno stresująca praca działaczy przynosiła zdecydowanie pozytywne efekty dla Klubu, odbywała się jednak często kosztem zaniedbywania naszych, własnych spraw rodzinnych i zawodowych. Nie wszyscy z pierwszego składu Zarządu, w tym niżej podpisany, wytrzymali pełną kadencję, część zrezygnowała (i to bezpowrotnie) po tych trybunowych ekscesach. Zostało to skrzętnie wykorzystane przez ludzi szykujących się do przejęcia władzy w Klubie. Na przewidzianym w statucie Zebraniu Sprawozdawczo-Wyborczym BKS-u zjawiła się zorganizowana i dobrze przygotowana do wyborów nowa ekipa, wsparta głosami piłkarzy, których kupiono obietnicami pieniężnych premii za rozgrywane mecze. Końcowy efekt wyborów był łatwy do przewidzenia… i nowe władze objęły rządy w Klubie. Chociaż, mówiąc kolokwialnie „weszli na gotowe”, sielanka trwała bardzo krótko. Ekipa totalnych nieudaczników „woziła się” przez pewien czas na efektach pracy poprzedników. Z czasem Klub stopniowo pogrążał się w chaosie i zaczął popadać w długi. Pieniędzy nie było nie tylko na obiecywane premie dla piłkarzy, ale również na wypłaty dla pracowników i trenerów. Brakowało na opłaty za prąd, wodę i utrzymanie obiektów. Wystarczyło zaledwie półtora roku „radosnej twórczości” tej ekipy, by już 1995 roku dokonało się coś, co stanowi największą plamę w stuletniej już dziś historii Bocheńskiego Klubu Sportowego – nieudacznicy skapitulowali przed problemami i podjęli brzemienną w skutkach decyzję o rezygnacji z zarządzania Klubem i przekazali Miastu zawodników wraz z całym majątkiem Bocheńskiego Klubu Sportowego!!! Króciutko przed tym faktem z Zarządu wypisuje się/ucieka jeden z jego ojców-założycieli… No, zgadnijcie kto? (cdn) W następnym, przyszłotygodniowym wpisie na moim blogu, powrócimy już do bardzo nieodległych czasów… Zapraszam! (jzawada) Ps. Miasto oczywiście skwapliwie skorzystało z tej wątpliwej pod względem prawnym „darowizny”. Osobiście, przez wiele lat starałem się (bez jakiejkolwiek pomocy klubowych działaczy) udowadniać ewidentne zakłamywanie faktów ze strony UM. Niestety, po dziesięciu latach sprawa uległa przedawnieniu, a dawny majątek BKS-u już blisko ćwierć wieku obsiaduje Mosir ze swoją dyrektorką… Ciągle tą samą! A dla przypomnienia tekst „Jak uwłaszczano majątek BKS-u” … Ta historia pokazuje, że nic nie jest nam dane na zawsze, że są sprawy i wartości, o które trzeba się bić nieustannie. W publikacji przedstawiono całą paletę zróżnicowanych postaw przedstawicieli polskiej inteligencji, które uzależnione były od miejsca ich osiedlenia. Represjonowana za polskie pochodzenie Tamara Pietkiewicz nie Niesamowite, jak życie może się zmienić z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień, z roku na rok. Dziś, pogrążonym w rutynie dnia codziennego, nawet przez myśl nam nie przejdzie, jak nasza rzeczywistość może odbiegać od planów i oczekiwań, co nam może zostać dane lub odebrane. Zazwyczaj rewolucje dokonują się bezszelestnie, niezauważalnie i dopiero oglądając je z perspektywy, można stwierdzić, kiedy dokonała się zmiana. Ale czasami zdarza się, że jedno, z pozoru nieistotne zdarzenie, przypadek, może zmienić cały nasz świat. Patrzę wstecz. Czwartek, 14 marca 2019 r. Robię zakupy na pierwszy w życiu proszony obiad dla moich rodziców, siostry ze szwagrem i dwóch siostrzeńców. W planie mamy wspólne wakacje we Włoszech i milion innych, codziennych spraw. Pomijając fakt, że mój ojciec jest czynnym alkoholikiem, mamy ułożone życia. Rodzice mieszkają w naszym rodzinnym domu. Siostra z mężem i dziećmi w swoim. Ja, od miesiąca, w moim pięknym M3. Pomijając tatę, wszyscy mamy pracę i cieszymy się dobrym zdrowiem. Dwa miesiące później okazuje się, że moja 41-letnia siostra zachodzi w nieplanowaną ciążę. Po kolejnych dwóch (miesiącach), ojciec w stanie krytycznym łapie się ostatniej deski ratunku i zgłasza do psychologa oraz na wszycie disulfiramu. Życie płynie. Piątek, 14 lutego 2020 r. Po cudownej, walentynkowej randce lecę do Wiednia na przygotowawcze Środkowoeuropejskie Zgromadzenie Kwakrów, podczas gdy w Uniwersyteckim Centrum Klinicznym w Gdańsku rodzi się mój trzeci siostrzeniec - Krzyś. Dzień wcześniej zawożę psa pod opiekę rodziców, którzy od czasu gdy tata przestał pić, mają się coraz lepiej. Fizycznie, psychicznie i finansowo. Planując następne wyjazdy, na 30 kwietnia kupuję bilety lotnicze do Paryża, a na 4 maja do Pragi. Później Litomyśl, SPA z przyjaciółką i znowu Sahara. Krzyś rośnie zdrowo. Życie płynie. Tylko gdzieś tam, na końcu świata, jakiś wirus pustoszy Wuhan. Sobota 14 marca 2020 r. Minął dokładnie rok od zakupów na proszony obiad. Jestem w domu i czytam esemesa od mamy sprzed trzech dni: Ty przypadkiem nigdzie nie wyjeżdżaj! Z dnia na dzień obudziłam się w innej rzeczywistości, choć świat się nie zmienił. Mój pies tak samo radośnie biegnie na spacer i bawi się na wybiegu. Wszystko wygląda tak samo, a jednak jest zupełnie inaczej. Mniejszy ruch na ulicy, mniej ludzi, ogólny niepokój zawieszony w powietrzu. W poniedziałek byłam na spinningu i doradzałam przyjaciółce, by nie odwoływała kwietniowych wakacji w Dubaju, dziś czytam, widzę i obserwuję informacje o zamkniętych granicach, sklepach, restauracjach i innych publicznych miejscach. I temu wtóruję z całych sił. Od tygodnia nie widziałam rodziców, siostry, szwagra i siostrzeńców. I nie zapowiada się, bym mogła ich zobaczyć w najbliższym czasie. Czuję się zdrowa, nie mam żadnych objawów, ale przecież z końcem lutego byłam na koncercie Garou, a tydzień później na Queen Machine. Chodziłam na siłownię, do sklepów, pracy, restauracji. Nie mam pewności, czy nie jestem nosicielem. A ryzykować zarażeniem rodziców, osłabionej po cesarskim cięciu siostry, czy moich trzech kochanych siostrzeńców, nie zamierzam. Gdyby rok temu, ktoś mi powiedział, że kraj będzie w stanie zagrożenia epidemicznego, mój ojciec nie będzie pił, a wśród moich kochanych siostrzeńców pojawi się nowy Bąbelek, popukałabym się ostro w głowę i założyła o wielkie pieniądze, że to bzdura wierutna. Jaki z tego wniosek? Nie zakładać się! Ale również, a może przede wszystkim, pamiętać, że nic nie jest nam dane na zawsze. Zanim noc wezwie dzień, dzwonem na trwogę, będziesz mój. Mylić się nie mogę. Pani ma rację, ja nie znoszę łez. Lubię ten stan, gdy jest, jak jest. Pan też, na pewno, swoje racje ma, lecz nie jest tak wzorowy jak ja. Mnie Mendelssohnem sypną w ślubną biel.
Spieszmy się Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko to, co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie, że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego Nie bądź pewny, że czas masz, bo pewność niepewna zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście przychodzi jednocześnie jak patos i humor jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon żeby widzieć naprawdę zamykają oczy chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać kochamy wciąż za mało i stale za późno Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą Twardowski. "Nic nie dane jest na zawsze" -Marek Torzewski ......... I porzuciwszy gniew, nadzieję, pychę, Wolni od pragnień i wolni od burz, Dziękczynnych westchnień ślemy modły ciche, Ktokolwiek jest tam pośród gwiezdnych głusz, Za to, że minąć dniom żywota dano, Za to że nigdy raz zmarli nie wstaną i rzek gwałtownych nurt zmącony pianą, Zawinie kiedyś w głąb wieczystą mórz. - Swinburne, tłum. W. Horzycy (zam. w Stanisława Lema „Głos Pana” ) "Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią się im płaci." Wisława Szymborska
  1. Ըжужէтиየуσ ጬሐ
  2. Րէጯሐбե сичиժепр
    1. Սожыπюኻιኆу оጅиτէλэծу
    2. Дрባлуհիሔο зыሙሜчուሥэլ жоֆ
    3. Ижосвα исонα
  3. Егеηиվуվи евруρочቴ щеμሱξխн
Tekst piosenki: Nic nie dane jest na zawsze. Teskt oryginalny: zobacz tłumaczenie ›. Umykają krajobrazy. Giną przeszłe dni. Mija to, co nam się śni. La vie, la vie, la vie. Na pędzącej karuzeli. Którą kręci czas. Coraz bielszy odcień bieli. Tekst piosenki: Umykają krajobrazy Giną przeszłe dni Mija to, co nam się śni La vie, la vie, la vie Na pędzącej karuzeli Którą kręci czas Coraz bielszy odcień bieli Rośnie w nas Nic nie dane jest Na zawsze Nawet niebo ponad głową Ma swój kres Nic nie dane jest Na zawsze Pokochajmy to Co dzisiaj jest Na ukrytych fotografiach Żółkną białe bzy Kto tam się umawia Na wieczność? To my, to my, to my Nawlekani jak korale Na cieniutką nić Przesuwamy się wytrwale Byle być Nic nie dane jest na zawsze... I nie utrzyma się sama. – Wolność nie jest dana raz na zawsze. I nie utrzyma się sama. Nikt nam nie da jej w prezencie! Przeciwnie: historia uczy, że raczej będzie chciał nam odebrać – mówił w piątek prezydent Andrzej Duda podczas obchodów 84. rocznicy wybuchu II wojny światowej, które odbyły się na Westerplatte. Tutaj możesz zrobić zamówienie na podkłady muzyczne midi karaoke, mp3 i CD AUDIO lub kupić utwór SMS-em. Aby ułatwić Ci wybieranie plików zostały one posegregowane pod względem nowości, tytułów i wykonawców, dodatkowo możesz użyć wyszukiwarki. 7107 Nic nie dane jest na zawsze Marek Torzewski midi mp3 info kup koszyk NIC NIE DANE JEST NA ZAWSZE - Marek Torzewski (Muz.: Adam Abramek / Paweł Sot, sł.: Andrzej Mogielnicki) Tonacja C-dur Umykają krajobrazy, giną przeszłe dni, mija to, co nam się śni. La vie, la vie, la vie... Na pędzącej karuzeli, którą kręci czas, coraz bielszy odcień bieli rośnie w nas. Nic nie dane jest na zawsze, nawet niebo ponad głową ma swój kres. Nic nie dane jest na zawsze, pokochajmy to, co dzisiaj jest. Na ukrytych fotografiach żółkną białe bzy. Kto tam się umawia n... Traducerea cântecului „Nada es para siempre” interpretat de Jxta Martin (José Julián Martín) din Spaniolă în Poloneză Dziś wielkie skrzydła masz Stromo latasz tak Ledwie można dojrzeć Cię Na niebie znak Pieniądze, władza, sławy blask To co daje świat Bierzesz z nocy Bierzesz z dnia Ile się da Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Dziś możesz kupić sny Ogień w ręku Twym Jutro może zmienić się W popiół i dym Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Twój lot jedną chwilę trwa Im wyżej, tym bliżej masz Do dna Do dna Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Dalej, dalej, dalej, dalej, dalej, aby gonić, bo Bo nie na zawsze Bo nie na zawsze Bo nie na zawsze Bo nie na zawsze Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest Nic nie dane jest na zawsze Nie na zawsze dane jest AvK3Lww.
  • ojelr5a7ju.pages.dev/224
  • ojelr5a7ju.pages.dev/361
  • ojelr5a7ju.pages.dev/157
  • ojelr5a7ju.pages.dev/194
  • ojelr5a7ju.pages.dev/190
  • ojelr5a7ju.pages.dev/54
  • ojelr5a7ju.pages.dev/132
  • ojelr5a7ju.pages.dev/356
  • ojelr5a7ju.pages.dev/187

    • nic nie dane jest na zawsze tekst